Rozdział 29

Była bezchmurna i, jak na tę porę roku, ciepła noc. Przyjaciółki siedziały w bramie przy ulicy Rewolucji 1905 r. Dziwiła je śmiałość złoczyńców. Na tej ulicy przechodniów było niewielu. Co jakiś czas przemykał szybko jakiś mieszkaniec lub mieszkanka- ofiary systemu dwuzmianowego lub spóźnieni młodzi ludzie wracający do domu, do wściekłych rodziców. (Nawojka wolała nie myśleć o tym, co stało by się w jej domu, gdyby odkryto nocną nieobecność...) Znajdowały się jednak w pobliżu ulicy Piotrkowskiej, a kto choć raz był w Łodzi ten wie, że Piotrkowska nie śpi. W porze, w której w innych miejscach robi się pusto i masowo zapalają się światła w oknach, na Piotrkowskiej są tłumy ludzi, gwar i wielojęzyczne rozmowy. I odwrotnie- gdy reszta miasta dopiero się budzi, a większość łodzian niechętnie, trąc oczy z niewyspania opuszcza swoje domy- Piotrkowska jest już na nogach.
-Jak zobaczymy Mirusia- zaczęła szeptem Nawojka- robimy tak: dajemy mu chwilę, On podchodzi do tego swojego, znaczy cudzego, ale upatrzonego do kradzieży, auta. Ogląda je. I wtedy dajemy syrenę. Pomyśli, że właściciel się zorientował i zadzwonił na policję.
- A jak będą nas gonić?- zaniepokoiła się Dora
-Co ty, nie będą... Całkiem odwrotnie, będą uciekać... - odparła Ania wytężając wzrok- zaczyna się.
-Co?- zapytała Nawojka i popatrzyła w to samo miejsce- o, rany kota, rzeczywiście!- zawołała półgłosem z przejęciem- są tam, kręcą się przy samochodzie! Już?- zapytała
-Jeszcze chwilę- rzekła Dora- dopiero przyszli, byłoby dziwnie...
Siedziały tak przez chwilę, która wydawała im się wiecznością.
-Teraz!- zarządziła Dora
Nawojka trzęsąc się jak galareta wyciągnęła z torebki telefon i głośnik. W obu urządzeniach ustawiła maksymalną głośność i nacisnęła przycisk "odtwarzaj".
Miruś, który akurat zabierał się do otwierania drzwi, zamarł przy nich w bezruchu. Następnie chwycił swego towarzysza za kurtkę i rzucił się przed siebie. Przed siebie, czyli w kierunku bramy.
Ania poderwała się pierwsza.
-Wiejemy na klatkę!
Dora i Nawojka również wstały i pobiegły za koleżanką.
-Cholera jasna, głośnik!- syknęła Nawojka oglądając się za siebie
Zawróciła, podniosła wyjące dziko urządzenie, i najszybciej jak mogła dogoniła przyjaciółki. Oparła się o poręcz półpiętra.
-To wyje, ludzie powyłażą, wyłącz to...-jęknęła Dora
-Kiedy nie mogę, telefon się zaciął!
-Wyjmij baterię, przecież w kamienicach nie ma radiowozów!- powiedziała stanowczo Ania.
Nawojka przyznała jej w myślach rację i błyskawicznie pozbawiła aparat baterii. Zapadła cisza, w której spędziły następne dziesięć minut. Bały się odezwać, żeby nie prowokować i tak już sprowokowanych ludzi do wyjścia na klatkę.
Zdecydowały się wyjść na zewnątrz. Cicho opuściły budynek. Wychodząc z bramy rozejrzały się w poszukiwaniu Mirusia. Nie było go. Ulica by ła prawie pusta, jedynie stronę Piotrkowskiej szła młoda kobieta z aparatem na szyi- Nawojka rozpoznała w niej osobę z placu Barlickiego...